خیلی سخت است که ادم چیزهایی درونش باشد که نتواند بازگو کند،‏حتی از اینکه برای خودش هم زمزمه کند هراس داشته باشد.

دلمان را خوش کرده ام به اطرافیانم،‏خوشحال از اینکه تو را درک کرده اند و فهمیده اند،‏اما ناگاه سخنی از پس زبانشان می رانند که تمام آن چه در ذهن پرورانده بودی ویران می کنند.

پوستینی زیبا بر روی چهره نا انسان خود کشیده اند و آن قدر حرف های زیبا و فیلسوفانه از زبانشان تراوش میکند که اینگار از طفولیت تا به حال با واژه ای به نام نفاق و دو رویی بر خورد نکرده اند.

حق را در نطفه خفه کنید و از آن طرف بگویید نکردم! ‏دست درازی کنید و از آن طرف بگویید نکردم! فتنه براه بیاندازید و از آن طرف نقاب مظلوم را به چهره بکشید! اصلا هر کاری خواستید بکنید،‏خیالتان راحت ،‏لام تا کام حرف نخواهم زد چون دهانم را بسته ام...

دهانم را می بندم به روی آن چه دیده ام و شنیده ام،‏اما روزی خواهد رسید که طبل رسوایتان در همه جا زده خواهد شد و آن روز است که دیگر کسی شیفته این چهره زیبایتان نخواهد شد و آن را باور نخواهند داشت...