همه می دانیم که حمایت حیوان و ترویج از علم و لاف دوستی با ممالک و پیمانها و حمایت از ملت، دین، دفاع از حقوق ستمدیدگان و طرفداری از بیکاران بیشتر برای حفظ مقام و ریاست است.
ولی وقتی که احتمال ضرری از ناحیه دانشگاه به مقام و موقعیت خودشان بدهند، نه تنها از علم و صنعت ترویج نمی شود بلکه با شدید ترین روشها از دانشجویان دانشگاه تا اساتید آن و از وسائل مهم آزمایشگاهها تا وسائل جزئی آن باید نابود گردد.
و وقتی که احتمال ضرری برای ریاست و قدرت خود از ناحیه ملت و دین داده شود دین و دیندار و مراکز وابسته به آن با بدترین روشها کوبیده می شود.
خلاصه این شهوت ریاست است، که دنیا را به خاک و خون کشیده و می کشد و جنگهای جهانی بر پا می کند ، خانه ها را می سوزاند، کارخانه ها را تعطیل و یا خراب می سازد، بمبهای میکروبی و آتش زا منفجر می نماید، اعدام می کند، سرمایه ها را مصادره نموده و یا غارت می کند و...

تنها تفاوتی که بین زمامداران جهان موجود است این است که آنانکه انسانیت را از دست نداده و شهوت ریاست چشم و گوش آنان را کور و کر نکرده است به فکر حفظ ملت و تامین سعادت و آسایش مردم هستند، کمتر دست به جنایت هولناک زده و سعی می کنند که جنگهای جهانی و اختلافات داخلی بوجود نیاید .
...
خب این فقط یک مقدمه بود، البته بیش از یک مقدمه، واقعیتی ست انکار نشدنی، این صحنه ها را در بیشتر کشورهای غربی مثل امریکا و انگلیس و حتی همین عربستان مشاهده کردیم، ولی الان رگه هایی از این نوع رفتار ها را به وضوح در کشور مشاهده میکنیم، چقدر آدم باید پست باشد که بخاطره این که مقامی در دستگاه دولتی داشته باشد دست به هر کاری بزند و انگیزه ای برای رسیدن به این پست غیر از اینکه جایی برای خود باز کند نداشته باشد، و وقتی دستش به جایی رسید تمام حرفهایی را که زده و مثل روز موضع این حرفش برای ما روشن بود را با حرفهایی پوچ ماست مالی کند. و به قولی تازه یادش میاید که حرفهایی را که زده برای ما ترجمه و تفسیر کند که منظورش از فلان وعده چه بوده، ای کاش، ای کاش حیاء هم بین مردم چیزه خوبی جا می افتاد.
الان هم در بحبوحه ی انتخابات ریاست جمهوریه ایران هستیم، هر کسی گفته می آید بعضی ها هم با گفتن من نمی آیم می خواهد خود را بیش از ان چیزی که هست نشان دهند. خدا عاقبتمان را به خیر کند از اینکه کشور دسته یک عده آدمه فرصت طلب بیافتد که هیچ چیزی از کشور داری و امورش نمی دانند.